วันศุกร์ที่ 4 กันยายน พ.ศ. 2552

วิมุติธรรม

ปางคราวไปร่วมร้อง หาธรรม
วัดอรัญญะบำ เพ็ญนั้น
บุญญาที่ชักนำ หนุนส่ง
ให้ดื่มด่ำดุจดั้น สู่แคว้น วิมุติหมาย


ยอกรกราบที่เท้า อริยะสงฆ์
หลวงปู่คำพันธ์ลง สั่งสอน
บอกแนวมรรคาตรง โลกุตระจิต
ปล่อยขันธ์ห้าต่อต้อน สู่แดน นฤพาน


ดังจันทร์งามแจ่มหล้า ราตรี
ทอทาบอาบปฐพี ทั่วพื้น
นวลใยยวลฤดี ชื้นฉ่ำ ฤานา
มหาสติคร่าวคลื้น ดูกาย ในกาย


ดั่งเทวีเจ้าสาว ไหมงาม
สองมือกวักมือตาม แกว่งหมุน
ไหมต้มไหมทองวาม เส้นสาย ต่อนา
ม้วนสติต่างกงลุ้น เพ่งธรรม ในธรรม


จดจ่อจ้องสติไว้ เวทนา
สังขารเกิดขึ้นมา ให้รู้
ปัญญาก่อชักพา เวทนา ทุกข์สุข
ล่วงแล้วละผู้รู้ ทิ้งกอง สังขาร


ธรรมใดที่ละแล้ว ควรรู้
พิจารณาธรรมใดดู ให้เห็น
ก่อเกิดตามพรั่งพรู เติมต่อ
วิปัสสนาละเว้น ทุกขัง อนัตตา


มรรคแปดเป็นมรรคา ก้าวไป
ญาณทัสนะใน วิมุติถิ่น
โมหะโทสะใจ เปื้อนเกลื่อน
ลดโลภะละสิ้น วัฎฎะสงสาร

วรวิทย์ ตงศิริ
วันที่ ๙ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๔๔

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น